I2C (TWI) - Nazwa dwuprzewodowego interfejsu, służącego do przesyłania danych pomiędzy dwoma lub większą ilością układów cyfrowych. I2C zostało stworzone przez firmę Philips, a nazwa TWI określa ten sam interfejs, ale jest stosowana przez firmę Atmel. Istnieje również technologia SMBus, stworzona przez Intela w oparciu o I2C, nieco dokładniej ustandaryzowana, choć wciąż zachowująca możliwość szybkiego przepisania programu obsługi w celu łatwego „przechodzenia” pomiędzy tymi interfejsami.

I2C pozwala na komunikację pomiędzy wieloma, po części „samodzielnymi” urządzeniami, które na ogół nie wymagają szybkiej transmisji danych. Do komunikacji wykorzystuje się w sumie dwa przewody sygnałowe, podciągnięte do źródła zasilania przez rezystory pull-up, oraz wspólną masę. SDA, czyli linia danych, służy do przesyłania danych np. w postaci komend do innego układu. Linia zegarowa - SCL - służy do synchronizacji w czasie nadawania i odbierania informacji przez podłączone urządzenia.

Do najważniejszych cech interfejsu należy zaliczyć początkowo niewielką prędkość działania, bo „jedynie” 100kb/s, choć w roku 1990 zwiększono do 400kb/s, a w 1998 dodano do wersji drugiej interfejsu obsługę HSM (High Speed Mode), co pozwala obecnie na rozwinięcie prędkości transferu danych nawet do 3,4Mb/s. Warto również wspomnieć o 7-bitowej przestrzeni adresowej, która coraz częściej przyczynia się do „kolizji” danych, gdyż z każdym rokiem trudniej jest o zapewnienie indywidualnego adresu urządzenia, gdy istnieją ich setki tysięcy; producenci rzadko przejmują się też możliwościami konfiguracji I2C w swoich produktach, skazując odbiorców na predefiniowane wartości - m.in. adresu właśnie.